სხვა ცხოვრებაში

ამ უღრან ტყეში,

მოკვდავნი რომ ცხოვრებას უწოდებენ,

ჩვენ საკუთარი ბილიკები

ისე დავკარგეთ,

რომ უკვდავებად გადავიქეცით.

იმ წყვდიადში კი

ადამიანები რომ კვლავ იბადებიან

და მერე წყვდიადშივე ქრებიან,

ჩვენ დავავიწყდით

და სამყაროს გამოვექეცით.

ეს ოთახიც ისეთი ჩუმი გახდა,

რომ სიკვდილმა

პეპელასავით გაშალა ფრთები,

წვიმა და ქარი  ზეცას შეატოვა

და ჩვენ გავიქეცით…

მაინც გავიქეცით

იმ ღმერთის საძებნელად,

სხვები რომ წიგნებში პოულობენ

ან წინასწარმეტყველებებში

უშედეგოდ ელიან.

ჩვენ კი ერთმანეთს

ჩავხედავთ თვალებში

და უფლის და სამოთხის არსებობას

მაშინვე ვიწამებთ,

თუ არ წავიქეცით.

თუ არ წავიქეცით

და მუხლებგადატყავებულები,

მაზოლებით დასერილი ხელებით

დროში ისევ არ ავცდით

ერთმანეთს სამუდამოდ.

რადგან ცხოვრება ისეთი

სასტიკია, თვალებში შეყრილ

ვარდისფერ ქვიშას

უკვალოდ მოგაშორებს…

ასე, რომ გაექეცი!

შორს გაექეცი!…

11.05.2014